Ανοιχτός διάλογος για την αναπηρία

Φωτογραφία από την ιστοσελίδα του ΣΚΕΠ

Την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα επίσκεψη από τον Σ.Κ.Ε.Π. στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας. Οι μαθητές και οι μαθήτριες των τάξεων Δ΄, Ε΄ και ΣΤ΄ είχαν την  ευκαιρία να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα "Ανοιχτός διάλογος ενημέρωσης και συνειδητοποίησης". Πρόκειται για μία ουσιαστική συζήτηση για την αναπηρία, όπου οι μαθητές ακούν την εμπειρία ενός ανθρώπου που ο ίδιος τη βιώνει και μπορούν να διατυπώσουν σε αυτόν τα ερωτήματά τους.
Ο κύριος Παναγιώτης, άτομο με κινητική αναπηρία, αφού παρουσίασε τον εαυτό του, έθεσε βασικά ζητήματα σχετικά με την αναπηρία, όπως οι καθημερινές δραστηριότητες, οι προσβασιμότητα, η επαγγελματική αποκατάσταση, η ενασχόληση με τα κοινά. Ακολούθησε ο διάλογος με τα παιδιά.

Ο Σ.Κ.Ε.Π. (Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους) ιδρύθηκε το 2008 με σκοπό την άρση των προκαταλήψεων σχετικά με την αναπηρία και των ενσωμάτωση των νέων με αναπηρία στην καθημερινότητα. Έκτοτε πραγματοποιεί διαδραστικά προγράμματα μη-τυπικής εκπαίδευσης, στο πλαίσιο της Βιωματικής μάθησης και με άξονες την  ενημέρωση, την αλληλεπίδραση και το βίωμα.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της ΣΤ΄ τάξης έγραψαν για την εμπειρία τους:

«Σήμερα ήρθε ο κύριος Παναγιώτης που μας μίλησε για την αναπηρία. Ένιωσα σοκαρισμένος γιατί είχε προβλήματα στα πόδια του. Ο κύριος Παναγιώτης, όμως, ήταν ευχαριστημένος γιατί είχε φίλους να τον στηρίζουν». Θανάσης Κ.

«Σήμερα ήρθε ο ΣΚΕΠ και μας μίλησε για τα αναπηρικά προβλήματα. Ήταν δύο άτομα, ο κύριος Παναγιώτης, που ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι, και η κυρία Ειρήνη. Ο κύριος Παναγιώτης μας μίλησε για το πώς έγινε ανάπηρος. Εμείς ρωτήσαμε πολλά πράγματα και συζητήσαμε. Συγκινήθηκα μέσα από όλο αυτό και κατάλαβα πώς είναι να είσαι ανάπηρος. Μου άρεσε πολύ που συζητήσαμε και μάθαμε πολλά πράγματα για την αναπηρία. Μας εξήγησαν πως οι ανάπηροι κάνουν πολλά πράγματα διαφορετικά, όπως να πηγαίνουν στην τουαλέτα και να οδηγάνε. Μου άρεσε πάρα πολύ που πέρασα αυτή την εμπειρία». Διονύσης Σ.

«Σήμερα στο σχολείο μου μας επισκέφτηκε ο κύριος Παναγιώτης με την κυρία Ειρήνη από το ΣΚΕΠ. Ο κύριος Παναγιώτης ήρθε με αναπηρικό καροτσάκι. Το έπαθε στα 21χρ. του με μια μηχανή που τον τράκαρε ένας άνθρωπος. Συγκινήθηκα πάρα πολύ. Μας έμαθε πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Δουλεύει στο ΣΚΕΠ που σημαίνει «Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους». Έμαθα πάρα πολλά πράγματα σήμερα και μου άρεσε πάρα πολύ. Εύχομαι όλοι να είναι πάντα καλά και χαρούμενοι». Τραγιάννη Ν.

«Σήμερα στο σχολείο μου ήρθαν κάποιοι κύριοι που τους λέγανε κ. Παναγιώτη και κ. Ειρήνη. Ο κύριος Παναγιώτης ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Μας είπαν ότι άμα θέλαμε να ρωτήσουμε κάτι τον κύριο Παναγιώτη να το πούμε γιατί δεν θα τον πειράξει. Νομίζω ότι κάποια στιγμή θα γίνει ένα θαύμα και θα περπατήσει. Δεν με νοιάζει που είναι πολύ μεγάλος. Θα ήθελα πολύ να ήταν στο σχολείο μου με αναπηρικό καροτσάκι για να του δείξω ότι είναι το ίδιο με εμάς. Θα παίζαμε και θα κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Μακάρι όλοι να ήθελαν να έχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες στα σχολεία τους και να μην τα βλέπουν σαν εξωγήινους. Θα ήθελα όλα τα παιδιά να γελάνε και να παίζουν με τα άλλα παιδιά αλλά πιο πολύ τα παιδιά με ειδικές ανάγκες». Θανάσης Α.

«Σήμερα στο σχολείο μου μας επισκέφτηκαν μια ομάδα από το Σ.Κ.Ε.Π, ο κύριος Παναγιώτης και η κυρία Ειρήνη. Μας εξήγησαν για τις αναπηρίες των παιδιών, μας ρώτησαν διάφορα πράγματα και εμείς απαντάγαμε. Έπειτα εμείς κάναμε ωραίες ερωτήσεις και συζητήσαμε γιατί δεν θα μπορούσε να έρθει στο σχολείο μας. Τα παιδιά του είπαμε ότι δεν μπορεί ότι δε θα μπορούσε να ανεβεί στις σκάλες. Ήταν πολύ συγκινητικό που ακόμη και σήμερα δεν τον ενδιαφέρει που είναι ανάπηρος. Το κυριότερο είναι ότι δε χρειάζεται να τον βοηθάει κανείς να ντυθεί και αυτό είναι πολύ ωραίο. Εγώ στη θέση του δε θα το άντεχα αυτό το πράγμα. Εύχομαι να μπορέσει να ξαναπερπατήσει». Ιωάννα Γ.

«Σήμερα στο σχολείο μας είχαμε την τιμή να μας επισκεφθούν δύο μέλη από το σωματείο ΣΚΕΠ (Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά & Νέους). Η Ειρήνη και ο Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης έχει μια αναπηρία 18 χρόνια πια και του δημιουργήθηκε όταν ήταν 21 χρονών. Δουλεύει στο σωματείο αυτό και παίζει rugby. Είναι σε αμαξίδιο. Στην αρχή μας έθεσε την εξής ερώτηση: «Θα μπορούσα να έρθω σε αυτό το σχολείο ή πρέπει να πάω σε ειδικό;». Ορισμένοι απάντησαν πως μπορεί να έρθει σε αυτό (με τις κατάλληλες συνθήκες για έναν ανάπηρο) και άλλα ότι θα έπρεπε να πάει σε ειδικό γιατί τα παιδιά εκεί θα τον αντιμετώπιζαν διαφορετικά από ένα γενικό σχολείο.

Ύστερα θέσαμε τις δικές μας ερωτήσεις όπως: «Πώς νιώσατε όταν μάθατε πως δεν θα ξανά περπατήσετε;», «Πώς αντιμετωπίζετε τον κόσμο έξω από το σπίτι σας και σε εξωτερικές δουλειές;», «Αν έβγαινε κάποια μέθοδος για την αναπηρία σας, θα την ακολουθούσατε;». Μας απάντησε με ειλικρίνεια πως: «Όταν έμαθα ότι δε θα ξανά περπατήσω ένιωσα άχρηστος. Με τον καιρό όμως κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι», «Πολλές φορές ο κόσμος με κοιτάζει αλλά δε με ενδιαφέρει τόσο πολύ, γιατί καταλαβαίνω ότι τους μοιάζω κάπως περίεργος» και τέλος πως «Δεν ξέρω, ίσως να την ακολουθούσα αλλά δεν έχω μάθει να ζω έτσι, οπότε δε με ενδιαφέρει και τόσο». Η επίσκεψη αυτή πέρασε υπέροχα και ανθρώπινα μηνύματα. Ένιωσα συγκίνηση και ότι ίσως να ήμουν και εγώ στη θέση όλων αυτών των ανθρώπων. Άρα δε χρειάζεται να τους κοροϊδεύουμε». Ρούλα Κ.

«Σήμερα στο σχολείο μου την τρίτη και τέταρτη ώρα ήρθαν δύο άνθρωποι από το σωματείο ΣΚΕΠ. Ο κύριος Παναγιώτης, ο ένας από τους δύο, καθόταν σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Η άλλη ήταν η κυρία Ειρήνη. Ο κύριος Παναγιώτης, αφού μας είπε λίγα πράγματα για τον εαυτό του (πχ. Ότι απέκτησε την αναπηρία του στα 21 και τώρα είναι 39), μας έθεσε ένα ερώτημα. Μας είπε πως, αν ήταν εκείνος μαθητής με αναπηρία, εμείς πού θα έπρεπε να τον βάλουμε, στο γενικό ή στο ειδικό σχολείο; Μετά, αφού το συζητήσαμε λίγο, μας είπε πώς είναι η καθημερινή του ζωή. Όταν τελειώσαμε, ένιωσα πολύ συγκινημένος και πολύ μικρός, γιατί αν εγώ ήμουνα στην θέση του θα άντεχα το πολύ δύο μέρες ενώ αυτός αντέχει εδώ και 18 χρόνια! Σήμερα πέρασα υπέροχα και έμαθα πολλά πράγματα». Ανδρέας Α.

«Σήμερα στο σχολείο μου ήρθαν δύο μέλη από το σωματείο ΣΚΕΠ, ο κύριος  Παναγιώτης και η κυρία Ειρήνη. Μας μίλησαν για παιδιά και νέους που έχουν αναπηρία. Μας είπαν πώς ζουν οι ανάπηροι, πώς ντύνονται, παίζουν, τρώνε και μας είπαν ότι δεν είναι καλό να κοροϊδεύουμε κάποιον που έχει ειδικές ανάγκες. Εγώ αισθάνθηκα πολύ ωραία από αυτά που έχω μάθει όμως αισθάνθηκα και άσχημα επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να περπατήσουν σαν εμάς». Ναγάμ Χ.

«Σήμερα στο σχολείο μου ήρθαν δύο άνθρωποι για να μας μιλήσουν για ανάπηρους ανθρώπους. Είχαν φέρει και έναν ανάπηρο, τον κύριο Παναγιώτη, που μας μίλησε για τη ζωή του και αυτά που έχει περάσει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν πολύ καλός και μας εξηγούσε ό,τι ερωτήσεις και αν είχαμε, καλές ή κακές. Μας βοήθησε να καταλάβουμε πως είμαστε όλοι ίσοι και διαφέρουμε όλοι μεταξύ μας. Μου κίνησε πολύ την περιέργεια πώς νιώθει ευτυχής από όλα αυτά που έχουν γίνει. Ήταν το πιο ευχάριστο γεγονός που έχω δει». Μαρία Κ.

«Σήμερα στο σχολείο μας ήρθε ένας κύριος που το όνομά του είναι Παναγιώτης και μια κυρία που την έλεγαν Ειρήνη. Ο κύριος Παναγιώτης μαζί με την κυρία Ειρήνη ήταν από μια οργάνωση, το ΣΚΕΠ. Ο κύριος Παναγιώτης ήταν σε ένα αναπηρικό καροτσάκι και μας είπε πώς βρέθηκε στο αμαξίδιο. Έπαθε ένα ατύχημα. Τα περιέγραφε με τόση λεπτομέρεια που και εκείνος κόντευε να κλάψει. Τελικά μας είπε πολλά πράγματα γι’ αυτόν χωρίς να τον ενοχλήσει το πρόβλημά του.

Νιώθω θετικά συναισθήματα γιατί πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να μιλάει για τα συναισθήματα ή για το πρόβλημά του. Η ζωή του το έφερε και δεν τον ενοχλεί να μιλάει γι’ αυτό. Επίσης, τον θαυμάζω για την ψυχραιμία του. Εγώ άμα ήμουν στη θέση του, θα ήμουν χάλια αλλά με τον κύριο Παναγιώτη και τα λόγια του θα μπορούσα να ήμουν πιο ψύχραιμη. Το πιο σημαντικό, είναι να μην κοροϊδεύουμε ένα παιδί για το πρόβλημά του γιατί μπορεί να βρεθείς στην ίδια θέση». Αγγελική Τ.

«Σήμερα στο σχολείο μου ήρθε ο κύριος Παναγιώτης από το σωματείο ΣΚΕΠ. Ο κύριος Παναγιώτης είχε κάποια μορφή αναπηρίας από τροχαίο. Μας μίλησε για πολλά πράγματα, αλλά κυρίως για τον εαυτό του. Είναι 39 χρονών, τη Δευτέρα μάλιστα 7/11 έκλεισε τα 18 χρόνια αναπηρίας. Μιλήσαμε για το πώς νιώθει τόσο καιρό ανάπηρος, για το πώς ζούσε ανάμεσα σε τόσους που πριν ήτανε ίδιοι και τώρα διαφορετικοί. Για το πώς ένιωθε όταν τον κορόιδευαν ή όταν προσφέρονταν όλοι να τον βοηθήσουν. Μιλήσαμε επίσης για τις δυνατότητες του να βρίσκεται σε σχολείο με ειδικές ανάγκες ή σε σχολείο όπως το δικό μας. Ήταν καταπληκτικό πώς αυτός ο άνθρωπος, πολύ διαφορετικός από τους άλλους, κατάφερε να μιλήσει ανοιχτά και χωρίς άγχος να μην τον κοροϊδέψουν. Εγώ απλά εξεπλάγην! Ήταν τέλεια αυτή τους η επίσκεψη και εμένα προσωπικά με συγκίνησε πολύ! Επίσης, θα ήθελα πολύ αυτά τα μηνύματα που μας πέρασαν, να τα μάθει όλος ο κόσμος! ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ! ΟΛΟΙ ΣΑΝ ΕΝΑ! ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ!». Ιωάννα Π.

«Σήμερα στο σχολείο μας ήρθε ο κύριος Παναγιώτης από το σωματείο ΣΚΕΠ. Ο κύριος Παναγιώτης είχε αναπηρία που δημιουργήθηκε από τροχαίο. Το τροχαίο του έγινε στις 7 Νοεμβρίου πριν 18 χρόνια όταν ήταν 21 χρονών. Ο κύριος Παναγιώτης μας εξήγησε πολλά πράγματα και μας είπε πως παίζει ράγκμπι. Για κάθε ανάπηρο είναι δύσκολο να κάνει κάποια πράγματα, όπως το να κάνει μπάνιο σαν εμάς. Κατάλαβα πολλά πράγματα και μου άρεσε πολύ που μας τα είπε. Νιώθω πολύ ωραία γι’ αυτούς τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν ενώ είναι ανάπηροι». Ράνια Μ.

«Σήμερα ήρθαν στην αίθουσα του σχολείου μας δύο μέλη από το σωματείο ΣΚΕΠ. Ήρθαν για να μας μιλήσουν για κάποιο πάρα πολύ σημαντικό θέμα: για το πώς είναι η ζωή κάποιου ανθρώπου όταν είναι ανάπηρος. Ο κύριος Παναγιώτης έμεινε ανάπηρος από ένα ατύχημα που είχε γίνει στα 21 του χρόνια. Η πρώτη ερώτηση που μας έκανε ήταν να του πούμε τι πιστεύουμε, σε ποιο σχολείο θα πήγαινε, αν θα πήγαινε σε γενικό ή σε ειδικό. Πιστεύω ότι τα περισσότερα παιδιά θα προτιμούσαν να πήγαινε σε γενικό σχολείο, διότι αν πήγαινε σε ειδικό θα ένιωθε λίγο πιο άβολα επειδή θα ήταν και άλλα παιδιά στην ίδια θέση του, ενώ στο γενικό θα γνώριζε κι άλλους ανθρώπους και θα έκανε παρέα και με άλλα παιδιά.

Στη συνέχεια, κάναμε και εμείς πάρα πολλές ερωτήσεις όπως: πώς νιώθει όταν βλέπει τους άλλους να περπατάνε, να τρέχουνε και να κάνουνε διάφορες κινήσεις με το σώμα τους ενώ εκείνος δεν μπορεί να τις κάνει. Συγκινήθηκα πάρα πολύ και εύχομαι αυτό το παιδί στο μέλλον να βρει κάποιο τρόπο να γιατρευτεί». Χαριλένα Κ.

«Σήμερα μας επισκέφτηκαν δύο άνθρωποι που δουλεύουν στον σύνδεσμο «ΣΚΕΠ», η Ειρήνη και ο Παναγιώτης. Ο ΣΚΕΠ είναι ένας σύνδεσμος κοινωνικής ευθύνης για παιδιά και νέους. Δυστυχώς, ο Παναγιώτης καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι, δεν μπορούσε να περπατάει. Όλοι που τους παρακολουθήσαμε, κάναμε άπειρες ερωτήσεις και μάλιστα ωραίες ερωτήσεις. Ο κύριος Παναγιώτης είναι ένας πολύ καλός αλλά άτυχος κύριος! Στο αναπηρικό καροτσάκι κάθετε εδώ και 18 χρόνια. Ο καημένος είχε την ζωή του και την ζούσε όπως ήθελε και ξαφνικά κάθεται σε καροτσάκι! Όταν μας είπε πώς είχε γίνει ανάπηρος, μας εξήγησε ότι το ατύχημα που είχε επηρέασε τη σπονδυλική του στήλη. Τότε ήταν που πραγματικά συγκινήθηκα και πήγα να κλάψω. Επίσης για πρώτη φορά έμαθα ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύω πια και να σκεφτώ πως, άμα ήμουν στην θέση τους, τι θα είχα κάνει; Πάντως είμαι τυχερή που είδα αυτούς τους ανθρώπους, που συζητήσαμε, ρωτήσαμε και γελάσαμε!». Μαριάννα Μ.

«Σήμερα στο σχολείο μας ήρθαν δύο μέλη του ΣΚΕΠ (Σύνδεσμος κοινωνικής ευθύνης για παιδιά και νέους). Μας μίλησε ο κύριος Παναγιώτης, ο οποίος είχε αναπηρικό πρόβλημα. Μας είπε για την καθημερινότητά του, πώς έφτασε σε αυτό το σημείο και μας έλυσε πολλές απορίες. Τότε σκέφτηκα πως αν την ώρα που έφευγα από το σχολείο γινόταν ένα ατύχημα και έμενα ανάπηρος, δε θα είχα φίλους, δε θα μπορούσα να παίξω. Η ζωή δεν θα είχε νόημα. Αλλά ο κύριος Παναγιώτης μίλησε και γι’ αυτό. Αυτό τελικά που κατάλαβα είναι ότι οι άνθρωποι με αναπηρία είναι δυνατοί και συνεχίζουν». Μπάμπης Ζ.

«Σήμερα στο σχολείο έγινε μια μεγάλη συζήτηση ανάμεσα στον κύριο Παναγιώτη από το σωματείο ΣΚΕΠ και από τις τάξεις Δ, Ε1, Ε2, ΣΤ. Ο κύριος αυτός είναι 39 χρονών! Είναι ανάπηρος. Το ατύχημα το έπαθε σε σύγκρουση της μηχανής του με αυτοκίνητο. Ήταν μόνο 21 ετών. Συζητήσαμε μια ώρα περίπου. Οι τάξεις ρωτήσαμε πολλές ερωτήσεις (πχ. «Όταν πάθατε το ατύχημα και ξέρατε ότι είστε ανάπηρος, πώς νιώθατε;») Μας απάντησε σε όλα με πολλή ψυχραιμία. Το μόνο που ήθελα να πω ότι ευτυχώς που δεν είμαι ανάπηρος! Ελπίζω να τον βοηθήσουν και να γίνει πιο καλά». Κλέντι Λ.

«Σήμερα στο σχολείο μας μας επισκέφτηκαν ο κ. Παναγιώτης και η κ. Ειρήνη. Ήρθαν από το ΣΚΕΠ που είναι ο Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους. Ο κύριος Παναγιώτης είναι 39 χρονών και έχει ένα είδος αναπηρίας που το απέκτησε στα 21 χρόνια από ένα τροχαίο με την μηχανή του. Από τότε δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια για να περπατήσει και δεν μπορεί να κουνήσει τα τρία δάχτυλα του χεριού για να πιάσει κάτι, επομένως αναγκάζεται να γυρίσει τον καρπό του. Μας μίλησε για τη ζωή του. Εμείς είχαμε πολλές και έξυπνες απορίες. Σε ό,τι ερωτήσεις και να του κάναμε δε στεναχωριόταν και ήταν ψύχραιμος. Ζήτησε να κάνει κάποιος τον ρόλο του κακού και να τον κοροϊδεύουν, κάποιοι σήκωναν χέρι, τους διάλεγε αλλά δεν μπορούσαν να τον κοροϊδέψουν. Νομίζω πως κάποια παιδιά κατάλαβαν ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε γιατί κάποια στιγμή μπορεί να βρισκόταν και αυτός/ή σε αυτή την θέση. Τώρα κατάλαβα πώς είναι να είσαι πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι και να μην μπορείς να περπατάς, να παίζεις έξω με τους φίλους σου και άλλα. Σε μια στιγμή χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, όμως δεν ήθελα να βγω. Μακάρι να ξαναέρθουν. Μου άρεσε πάρα πολύ και έμαθα πολλά πράγματα. Θα ήθελα να είχε διαρκέσει παραπάνω». Ρενάλντα Κ.

«Σήμερα στο σχολείο μου ήρθε ένας κύριος που τον έλεγαν Παναγιώτη και μια κυρία που την έλεγαν Ειρήνη. Αυτοί οι δύο ερχόντουσαν από το ΣΚΕΠ που σημαίνει «Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους». Όταν μπήκα στην αίθουσα, αντίκρισα τον κύριο Παναγιώτη πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Αρχίσαμε να μιλάμε για το θέμα της αναπηρίας. Μας εξήγησε για το πώς το έπαθε. Αργότερα μας άφησε να τον ρωτήσουμε διάφορες ερωτήσεις. Μας εξήγησε πώς κάνει οτιδήποτε κάνει. Για παράδειγμα, στο σπίτι του έχει χαμηλά ράφια για να μπορεί να φτάσει τα πάντα. Μόλις με άφησε να μιλήσω τον ρώτησα: «Κύριε Παναγιώτη, η ζωή σας δεν είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα τώρα»; Μου είπε «Όχι ιδιαίτερα». Αυτός ο κύριος ήταν και πάντα θα είναι πολύ ευγενικός. Μετά μας είπε πως παίζει rugby αλλά με σκληρά αναπηρικά καροτσάκια. Ελπίζω σύντομα να βρεθεί κάποια λύση». Κέβιν Π.